عصر چمدان های چرخ دار

به گزارش بانک و صنعت:

ترجمه: نسیم بنایی، آینده نگر/ اکونومیست

سفرهای بین المللی چندین دهه است که جهان را دگرگون کرده است. در قرن پانزدهم، کاشفان جهان با کوله ای بر دوش، عزم سفر می کردند و در قرن هجدهم، اشراف اروپایی با کالسکه هایشان سرتاسر اروپا را در چندین ماه طی می کردند. گاهی هم با همان کالسکه ها، خدمتکاران و حتی مبلمان شان را جابه جا می کردند. قرن نوزدهم بود که بالاخره سروکله چمدان پیدا شد. حالا مردم ثروتمند می توانند با رفاهی بالا سفر کنند. از دهه 70 میلادی به بعد هم سفرهای هوایی کاملا رایج شد. هرکسی که بخواهد یک چمدان چرخ دار در دست می گیرد و عازم سفرهای طولانی اش می شود.

عصر چمدان های چرخ دار، همان عصری است که در آن هزینه های سفر کاهش پیدا کرد. مسافت هم با حضور وسایل حمل ونقل جدید، کوتاه شده است. طولانی ترین فاصله ها را می توان در کوتاه ترین زمان ممکن طی کرد. هزینه بلیت هواپیما نسبت به گذشته بسیار کاهش پیدا کرده است. به این ترتیب آن دسته از مردم که به لحاظ مالی، توانایی اش را دارند، به سفرهای خارجی می روند و از کشورهای مختلف دیدن می کنند. سفر با خودش دنیایی از تجربیات تازه و خاطرات زیبا به همراه می آورد. این روزها که خاطره ها را در قالب عکس و فیلم در اینستاگرام هم ثبت می کنند. به این ترتیب شاید خیلی ها ذهن شان باز نشده باشد اما به هر حال با دنیای بیرون آشنا شده اند. بیخود نیست که مارک تواین هم گفته است: «سفر قاتل تعصب، سرسختی در عقیده و کوته فکری است.»

سهولت سفر تنها باعث توسعه گردشگری نشد. شرکت ها گسترش پیدا کردند و کارگران شان در سرتاسر جهان بیشتر شد. کسب وکارهای مرتبط با سفر هم شکل های چندملیتی به خود گرفتند. این توانایی هم برای مردم پیش آمد که به کشورهای دیگری بروند و آن جا مشغول به کار شوند. خانواده ها هم یاد گرفتند به شکل های دیگری با هم در ارتباط باشند تا اعضای خانواده بتوانند به کشورهای مختلف بروند. روی هم رفته، آسان شدنِ سفر، مردم را در روی زمین به یک خانواده بزرگ تبدیل کرد. دست کم می توان گفت حالا دیگر همه با هم دوست هستند.

البته تا همین چند وقت پیش، افراد کمی جرئت می کردند و از خانه و کاشانه شان دور می شدند. سفر همیشه سختی ها و هزینه هایی داشته است. راه آهن تا حدود زیادی راه را برای سفر باز کرد. اما اقیانوس ها همیشه مرزهایی محکم بوده اند. عبور از آن ها هم همیشه هزینه بر بوده است. هزینه سفر در کشتی تایتانیک در سال 2012، در کابین کلاس اول آن حدودا 3 هزار و 500 دلارِ امروز می شد. در سال 1936 هم سفر از روی اقیانوس اطلس هزینه ای 400 دلاری داشت. اما پرواز کردن، تحولی بزرگ در دنیای سفرهای بین المللی ایجاد کرد. سفر از پکن به مسکو با قطار بیش از 5 روز طول می کشد اما همین سفر با هواپیما کمتر از 7 ساعت است. با این حال، آن چه انقلاب اصلی را به پا کرد، هزینه بود. قیمت ارزان بلیت های هواپیمایی باعث شد همه به سمت آن هجوم بیاورند. طبق آمار سازمان ملل، در سال 1950 تنها 25 میلیون نفر توانسته بودند به سفر خارجی بروند. اما تا سال 2019 دست کم یک میلیارد و 500 میلیون نفر از مردم زمین به سفر خارجی رفته بودند.

مسافران خانه نشین

تقریبا سه پنجم از کل مسافران بین المللی در سال 2019 از هواپیما استفاده کرده اند. 5 درصد از آن ها از مسیرهای دریایی و یک درصد با قطار سفر کرده اند. حدود 35 درصد از مسافران هم برای عبور از مرزها از خودروهای شخصی یا کرایه ای استفاده کرده اند. در اروپا سفر با خودرو بین کشورها کاملا رایج است. اکثر افرادی که به سفر خارجی می روند تنها یک هدف دارند: تفریح و تعطیلات. به همین دلیل است که 11 درصد از کسب وکارهای جهان مربوط به سفر و گردشگری است. برخی افراد هم به قصد دیدار از خانواده و دوستان خود به سفر می روند. برخی هم دلایل مذهبی دارند مثل سفر مکه. عده کمی هم برای معالجه و درمان به سفر می روند.

کسانی که به سفر می روند به هتل و رستوران نیاز دارند و شرکت هایی که به آن ها خدمات گردشگری ارائه کند. با کرونا، کل این صنعت نابود شد. مردم آزادی جابه جایی را از دست دادند. سفرهای بین المللی در فاصله ماه های مارس تا می سال 2020 به کلی متوقف شد. اکثر کشورهای جهان مرزهای خود را بستند. مسافران هم خانه نشین شدند. اما این ابرهای تیره و تار باقی نمی مانند. حالا می توان با نگاهی خوشبینانه به آینده جهان امید داشت. گزارش های مختلف نشان می دهد که سفر دوباره رواج خواهد یافت. توزیع واکسن کرونا و محو شدن اثرات همه گیری کرونا می تواند نقطه آغازی برای مسافران باشد. آن ها به مرور از خانه هایشان بیرون خواهند آمد. صنعت مسافرت و گردشگری ضربه سختی خورده است اما دوباره خودش را احیا خواهد کرد.