به گزارش پایگاه تحلیلی خبری بانک و صنعت، مسیح قائمیان معاون فناوری اطلاعات و ارتباطات بانک گردشگری، دبیری علمی این رویداد را بر عهده داشت.
محمد فرجود مدیرعامل سازمان فناوری اطلاعات و ارتباطات شهرداری تهران، محمدمهدی مسعودی مدیرعامل شرکت مهندسی فن‌آوران آلین کیش، علی احمدی عضو هیات علمی دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی، امین آقاجانی مدیرعامل شرکت فناوری همراه پیدا (همراه کارت) و عیسی خوشوقت رئیس دپارتمان فناوری اطلاعات شرکت خدمات عمومی فولاد ایران، در پنل این نشست حضور داشتند.
در پایان نشست، محمدمراد بیات، مدیر عامل مرکز فابا و حکیم‌جوادی تقدیرنامه سخنرانان و اعضا را به آنها اهدا کرد.
بخش دوم از شرح آنچه که در پنل این نشست گذشت، در ادامه می‌خوانید.
- محمدمهدی مسعودی: ایده شهر هوشمند در اواسط سال 1980، در ژاپن مطرح شد و این کشور نمونه‌ای از آن را رونمایی کرد. در همان سال کشور استرالیا نیز شهر هوشمندی را معرفی کرد. اصطلاح شهر هوشمند، برای نخستین بار در مورد شهر بریزبن در همین کشور و همچنین بلکسبورگ در آمریکا به کار رفت. این دو شهر، از فناوری اطلاعات و ارتباطات برای افزایش مشارکت اجتماعی، کاهش شکاف دیجیتال و ایجاد امکان دسترسی همه افراد به خدمات و اطلاعات، بهره گرفتند.
ایده شهر هوشمند، در سال‌های نخست قرن 21، از طریق بعضی شرکت‌های فناوری مثل زیمنس (2004)، سیسکو (2005) و ای‌بی‌ام (2009)، به منظور ادغام سیستم‌های اطلاعاتی و خدمات زیرساخت‌های شهری، شامل ساختمان‌ها، مسیرهای حمل و نقل، برق، زیرساخت‌های آب و فاضلاب، امنیت و بهداشت و درمان، مورد توجه جدی قرار گرفت.
دولت‌ها دریافتند که می‌توانند از صورت‌های مالی مانند قبوض خدماتی مانند آب و برق، قبوض جاده‌ای و مواردی از این دست، اطلاعاتی را به دست آورند که در نهایت ه این موضوع بحث کلان‌داده‌ها را شکل داد.
بر این اساس نفوذ فناوری و توجه به زیرساخت‌های هوشمند گسترش یافت. هوشمندسازی، صرفا به معنای الکترونیکی کردن همه پرداخت‌ها و فرایندهای شهری، نیست. این مفهوم به معنای بهره‌گیری از همه بسترهای دنیای مجازی و واقعی در جهت ارتقا کیفیت زندگی شهروندان است. می‌توان از فناوری اطلاعات به معنای یکی از عوامل سرعت بخشیدن برای دستیابی به هدف هوشمندسازی است. اکنون بسیاری از شهرهای بزرگ جهان پروژه هوشمندسازی را به صورت جدی آغاز کرده‌اند.
شهر هوشمند، شهری است که با بهره‌گیری از فناوری‌های نوین به دنبال ارتقا سطح کیفی زندگی افراد جامعه و ایجاد توسعه اقتصادی پایدار است. این مفهوم عناوین مختلف دیگری از جمله شهر دیجیتال، الکترونیکف سبز، مجازی، خلاق یا بدون کربن نیز دارد. شهر هوشمند، مفهومی در حال تغییر و واقعیتی نسبی است. پروژه‌های خاصی که در این شهرها انجام می‌شوند، بر مفهوم هوشمندسازی تاثیر می‌گذارد و تعاریف مختلفی را از آن ارائه می‌کند.
شهر هوشمند، در سه سطح دانشگاهی، صنعتی و حکومتی قابل بررسی است. در دانشگاه‌ها باید این مقوله از منظر توسعه اجتماعی و محیط‌زیست مورد توجه قرار گیرد. در حوزه صنعتی نیز تمرکز می‌تواند روی محیط‌زیست پایدار و تعامل میان رقابت و توسعه پایدار شهری باشد. حوزه حکومتی بر چالش‌های بین‌المللی شامل کیفیت زندگی، رشد اقتصادی، محیط زیست، انرژی، ایمنی، بهداشت، درمان و تحرک متمرکز می‌شود.
شهر هوشمند می‌تواند مشکلات بومی را از طریق راه‌حل‌های مبتنی بر فناوری اطلاعات و ارتباطات و بر اساس رویکرد چند ذی‌نفعی حل می‌کند. در شهر هوشمند، مشارکت مبتنی بر شهرداری‌ها اهمیت زیادی دارد. استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات و اثراتی که روی سرمایه‌های انسانی، اجتماعی و محیط زیستی می‌گذارند و همچنین استفاده از فناوری هوشمند محاسباتی برای کارامد ساختن بخش‌های زیربنایی و خدمات شهری از جمله مباحث آموزشی، مراقبت‌های بهداشتی، امنیت عمومی وحمل و نقل، دو وجه مهم در شهر هوشمند است. در چنین شهری، شبکه‌ها و خدمات سنتی با استفاده از فناوری‌ها اطلاعای دیجیتال و ارتباطی دوربرد، فعالیت‌ها و عملکردها را به نفع ساکنان آن منطقه بهبود می‌بخشند. از این طریق شهر هوشمند، سبزتر، امن‌تر، سریع‌تر و دوستانه‌تر از پیش می‌شود.
الفبای اولیه چنین شهری عبارت است از: یکپارچه‌سازی سیستم‌های مختلف در برنامه‌ریزی و اجرا، تمرکز ویژه بر سرمایه اجتماعی، استقلال در تصمیم‌گیری‌ها، حکومت مشارکتی، اتصال و یکپارچگی در تصمیم‌گیری‌ها و خلاقیت و یادگیری.
اهداف شهر هوشمند ایجاد زندگی، محیط، تحرک، سیستم حمل و نقل، اقتصاد و حکمرانی هوشمند است. در این میان صنعت ایجاد کننده اقتصاد هوشمند، آموزش تربیت‌کننده مردم هوشمند، دموکراسی پایه حاکمیت هوشمند، زیرساخت و تدارکات لازمه جابه‌جایی هوشمند، پایداری و کارآمدی شرط شکل‌گیری محیط هوشمند و کیفیت و امنیت زیربنای زندگی هوشمند است.
جامعه ایران در زندگی روزمره خود با وجود توانمندی‌هایی که در کشور از نظر آب و هوایی، موقعیت جغرافیایی، منابع سرشار معدنی، نفت و پتروشیمی و منابع انسانی در جامعه با کمبودها و مشکلاتی مواجه است. می‌توان با استفاده از تکنولوژی روز دنیا و هوشمندسازی بسیاری از این معضلات را حل کرد.
