پای صحبت دو مدیر شرکت نفت فلات قاره می نشینیم، به بهانه هفته دفاع مقدس. درود به ارواح پاک شهیدان سرآغاز کلامشان است و یاد آنان را بهانه ای می دانند برای یادآوری زخم هایی که هشت سال بر پیکر ایران و ایرانی وارد شد.
نامش بهرام بهشت آیین است؛ می گوید دو سال پس از آغاز جنگ وارد شرکت نفت شده است. امروز به عنوان رئیس، امور حسابداری و مالی شرکت نفت فلات قاره ایران را به عهده دارد.
نخستین تصویرسازی هایش از تلاش کارکنان صنعت نفت در زمان جنگ سراسر رشادت را در ذهنم تداعی می کند. به خروج نیروهای خارجی از صنعت اشاره می کند و می گوید «با پیروزی انقلاب و رفتن خارجی ها بار سنگینی بر دوش متخصصان داخلی گذاشته شد و هنوز از سنگینی این بار کم نشده بود که جنگ و حملات پی در پی به تأسیسات نفتی آغاز شد.»
«بسیاری از کارکنان در پی حملات هوایی و بمباران ها شهید می شدند و آنهایی که می ماندند وقتی برای سوگ هم قطارانشان نداشتند. باید برای حفظ تولید و جلوگیری از سرایت آتش از واحدی به واحد دیگر شبانه روز کار می کردند، چند برابر شرایط عادی با نیروهای بیشتر» کار شبانه روزی برای حفظ و حراست از درآمدهای کشور آن هم در شرایطی که هزینه ها چند برابر گذشته افزایش یافته است.
نخستین خاطره ای که از جنگ برایم تعریف می کند، شیرین است؛ به شیرینی شربتی که خروس خوان یکی از روزهای عملیات ها با چشمانی بسته، اشتباهی با آن وضو گرفته است.
اما خاطره دوم که هر رزمنده ای می تواند از جنگ در خاطر داشته باشد؛ شهادت هم قطارانش بود. «اولین مرحله حضورم در عملیات بود. به منطقه کردستان اعزام شده بودیم و شبی از شب های پرستاره منطقه بود، فرمانده آمد و از تک تک بچه ها خداحافظی کرد و برای انجام مأموریتی راهی شد که ناگهان صدای شلیک گلوله ها به هوا برخاست و ظرف کمتر از چند دقیقه متوجه شدیم که فرمانده و چند نفر دیگر از همراهانش توسط منافقان شهید شده اند.»
مدتی مکث می کند و با لبخند به مصاحبه برمی گردد «هرچند فرمانده و چند نفر دیگر شهید شدند، اما شهادت آنها سبب شد تا در واکنش متقابل نیروهای خودی چند نفر از منافقان اسیر شوند.»
بهشت آیین دست هایش را جابه جا می کند. صدایش را کمی بالا می آورد و ادامه می دهد: «حقیقت ماجرا اینجاست که ما هنوز در جنگ هستیم. آن روزها جنگ تن به تن و رودررو بود، اما امروز درگیر جنگ های فرهنگی و اقتصادی هستیم.»
از پنجره بیرون نگاه می کند. انگار که صحنه هایی پیاپی از نظرش رد می شود. آهی کوتاه می کشد «جنگی به مراتب سخت تر و دشوارتر از آنها.»
به اعتقاد او پایبندی به اصول دین و داشتن تعهد، دو اصل تأثیرگذار در روند جنگ تحمیلی بود که اوضاع را به نفع رزمنده های ما تغییر می داد و تأکید می کند «آنچه امروز از صنعت نفت باقی مانده، مرهون همین تعهدها و از جان گذشتگی هاست که متأسفانه در این روزگار کمتر دیده می شود.»
«بسیاری از آنهایی که دیروز صنعت نفت را در طول هشت سال حمله، بمب و خمپاره به امروز آورده اند، در میان ما نیستند و چه خوب می شد اگر می توانستیم فرهنگ تعهد را برای حراست از یادگار آنها به جوانان آموزش بدهیم.» این جمله را با افسوس فراوان می گوید زیرا معتقد است جوانان امروز با سطح تحصیلاتی و علمی بالاتر، تعهد گذشتگان را ندارند. به سال های اولیه استخدام خود در فلات قاره اشاره می کند و از روزی می گوید که مدیرعامل وقت به کارکنان گفته توانایی پرداخت حقوق را ندارند، زیرا بخشی از تولید نفت در دریا با مشکل روبه رو و به دنبال آن درآمدها کم شده است. «ولی خیلی ها ماندند، ماندند و تا جایی که می توانستند از واحدهای عملیاتی پشتیبانی کردند.»
