به گزارش بانک و صنعت ، زباله و محیط زیست؛ یادمان باشد که تنها یک راه داریم و آن آموزش و پرورش و فرهنگسازی است.
آموزش و پرورش ما در زمینه عشق به محیط زیست و اخلاق محیط زیستی کار چندانی انجام نداد و این شد نتیجه رفتارمان با طبیعت ایران ، پس ما انجامش دهیم و از خودمان و کودکانمان و اطرفیانمان آغاز کنیم.
یادمان باشد این کوهنوردان و طبیعت گردان مسئول در برابر طبیعت نیستند که زباله های خود را در طبیعت رها می‌کنند و باعث تخریب محیط زیست می‌شوند بلکه متاسفانه مردم محلی، روستاها و گردشگران همان مناطق هستند.
خطر تولید زباله در ایران به بحران درونی عمیق طبیعت و ما انسان‌ها تبدیل می‌شود. در ظاهر چیزی مشخص نیست اما زباله‌ها از درون در حال تخریب گسترده دریاها، جنگل‌ها، خاک، حیات وحش و در نهایت ما انسان هاست.
ظروف پلاستیکی که ما انسانهای بی مسئولیت در طبیعت رها می‌کنیم 450 سال طول میکشد که در طبیعت تجزیه و از بین برود. ظروف شیشه ای یک میلیون سال طول میکشد، قوطی‌های فلزی نوشابه و کنسروها بین 100تا 200سال طول میکشد، کیسه‌ها و سفره های پلاستیکی همه ما از آنها به تعداد زیادی استفاده می‌کنیم و آنها را در طبیعت بسیار رها شده می‌بینیم بین 10تا 20 سال طول می کشد ، ته سیگار بین یک تا 50سال طول میکشد از بین بروند. در نهایت این پلاستیک ها در طبیعت تبدیل به میکرو پلاستیک می‌شوند و از طریق آب وارد بدن ماهی‌ها، دام‌ها و درنهایت وارد بدن انسان‌ها می‌شود.
آیا ما انسان‌ها با این حجم تخریب و رها کردن زباله در طبیعت نباید منتظر بیماریهای جدید و بی درمان باشیم؟
سالانه بیش از یک میلیون آبزی در آب اقیانوس‌ها بخاطر خوردن مواد پلاستیکی از بین می‌روند. اما این فاجعه بزرگ برای اینکه بزرگتر نشود چاره‌ای دارد و چاره آن این است که بالابردن فرهنگ درست مصرف کردن و فرهنگ زیست محیطی در بین همه ما به یک فرهنگ تبدیل شود و از طریق آموزش بین همه جوامع و همه مردم باعث حفظ محیط زیست شود.
راهکار دوم بعد از آموزش این است که قوطی‌ها و ظروف شیشه‌ای، پلاستیکی و فلزی نوشیدنی‌ها و موادخوراکی همانندگذشته پولی شود و به شرط بازگشت آن به مکان‌های مشخص باقی پول پس داده شود و باید مبلغ آن به گونه‌ای باشد که مصرف کنندگان دلشان نیاید به هیچ عنوان آنها را دور بریزند .
برای کیسه‌های پلاستیکی هم که مشکل بزرگی در طبیعت هستند راه کار ساده‌ای وجود دارد و آن ممنوع کردن مطلق استفاده از کیسه‌های پلاستیکی و بجای آن استفاده از کیسه‌های پارچه‌ای یا زنبیل و چرخ‌های دستی است و در صورتی که این قوانین مثل قوانین راهنمایی و رانندگی بخوبی اجرا شود بی شک مشکل تولید زباله به حداقل خواهد رسید اما مشکل و راه حل فقط به اینجا ختم نمی‌شود!
در بسیاری از شهرهای ما هنوز سیستم بازیافت مناسبی وجود ندارد و این هم یکی دیگر از مشکلات بزرگ زباله در ایران است . الگوی مصرف در ایران بخاطر نبود آموزش حرفه ای چندان مناسب نیست .
هزارکیلو روزنامه یا کاغذ برابر با 24درخت تنومند و بزرگ است و دور ریز کاغذ در ایران بسیار بالاست فکر کنید اگر روزی در هر شهر کوچک 1000کیلو کاغذ و روزنامه و مقوا از بین برود ساکنان هر شهر روزی 24درخت بزرگ را نابود می‌کنند؟ یعنی فقط اهالی یک شهر در سال 8هزارو 760درخت را با مصرف و دور ریختن کاغذ نابود می‌کنند.
شاید به نوعی فرهنگ انسان ها باید به رفتار جانداران دیگر نزدیک شود چرا که هیچ جانداری به جز انسان بر روی زمین زباله تولید نمیکند و آنرا درطبیعت رها نمیکند در حقیت تمام جانداران بجز برخی انسان ها دوستدار محیط زیست و طبیعت هستند.
براستی انسان دارد چه بلایی به سر طبیعت و تنها سیاره قابل سکونت خودش می‌آورد؟
ما انسان ها اگر این همه آسیب به طبیعت و محیط زیست و البته خودمان وارد نکنیم تازه میشویم مثل حیوانات که هیچ آسیبی به محیط زیست وارد نمی‌کنند و برای طبیعت مفید هستند.
