به گزارش بانک و صنعتبه نقل از ایسنا، درست است که ما هرگز صدای او را به هنگام زمزمه «بهار دلنشین» نشنیدیم ولی می توانیم تصور کنیم که چه زمزمه پرشور و حالی بوده است.
تصادف شیرینی است زادروز خسرو شکیبایی در بهار و علاقه او به بهار دلنشین زنده یاد بنان؛ تصادف شیرینی که هر بهار به یاد او باشیم و بنان و بیژن ترقی، سراینده شعر بهار دلنشین.
هفتم فروردین سال 1323 سالروز تولد خسرو شکیبایی است که هنوز عاشق تر از او کسی در سینمای ما نیست.
نمی خواستیم دوباره نقش هایش را مرور کنیم یا بخش های گفته نشده زندگی اش را جست و جو کنیم. این متن فارغ از هر نامی که داشته باشد، تنها یک یادمان ساده است، نوشته ای از سر دلتنگی. نه اینکه فقط دل مان برای او و بازی های جاندارش، صدای مسحورکننده اش یا شعرخوانی های پر تب و تابش تنگ شده باشد که یادگارهای بسیار برایمان بر جای گذاشته است. اما این دلتنگی از نوع دیگری است؛ دلتنگی برای مرام و مسلکی که حالا دیگر به رویا می ماند. هامون سینمای ایران، با همه شهرتش، با محبوبیت کم نظیرش، با وجود هنر مثال زدنی اش بسیار فروتن بود.
خسرو شکیبایی خیلی کم به گفتگو تن می داد اما در همان گفتگوهای کم شماری که از او بر جای مانده، هر جا نامی از هامون به میان آمده، تاکید کرده است که موفقیت یک فیلم در گروی کار گروهی است. او سهم بزرگ موفقیت کم نظیر این «هامون» را به داریوش مهرجویی نسبت داده است.
جایزه برای همه شیرین است نه اینکه برای بازیگری چون او شیرین نباشد ولی آنچه جایزه شکیبایی را در نزد تماشاگران و دوستدارانش دلپذیرتر هم می کند، تنها بازی خیره کننده اش در «هامون» نیست، تواضعی است که بعد از دریافت این جایزه نشان می دهد. او از هیات داواران هشتمین جشنواره فیلم فجر قدردانی می کند که او را شایسته دریافت جایزه دانسته اند.
اجازه بدهید چیزی بیش از این نگوییم، اجازه بدهید هیچ گونه مقایسه ای نکنیم، اجازه بدهید فقط ابراز دلتنگی کنیم. هر چند که این دلتنگی به حسرتی آمیخته است که همسایه این روزهای ماست.
اجازه بدهید به جای هر حرف دیگری، از بازیگری بگوییم که از خروس خوان تا شامگاهان خستگی کار را به جان می خرید ولی به شهادت همکارانش با همه دوستدارانش، با همه مردمی که مشتاق دیدارش بودند، عکس یادگاری می گرفت. او آموخته بود که خسته و بی حوصله نشود همچنان که مغرور هم نشد نه به موفقیت هایش، نه به شهرتش، نه به جایزه هایش و نه به خیل هوادارانش.
شاید همه این ها تنها یک دلیل ساده داشته باشد؛ او حقیقتا عاشق بود، عاشقی صادق که عاشقی را بازی نمی کرد بلکه او عاشقانه بازی می کرد. آن چنان عاشق که خاری را که بر صحنه نمایش «شاهزاده و گدا» به چشمش فرو رفته بود، حس نمی کرد.
وصف او همچون شعر زیبای محمدرضا عبدلملکیان است؛ «زیبا! آن گونه عاشقم که هر نفسم شعر است...» و چه خوب که علیرغم مخالفت شاعر که گمان می برد در دوره دشوار جنگ، جایی برای شعرهای عاشقانه نیست اما اصرار او بر دکلمه این شعر عبدالملکیان که در کاست «مهربانی» منتشر شد، سال های تیره و تار جنگ را رنگی از روشنی بخشید.
78 سال پیش در خیابان مولوی تهران پسری زاده شد که با نقش آفرینی هایش در نمایش های «شاهزاده و گدا»، «شب بیست و یکم» و «بیا تا گل برافشانیم» و حضور سرشارش با آثاری همچون «سارا»، «پری»، «بانو»، «کیمیا»، «یک بار برای همیشه»، «درد مشترک» و ... صحنه تئاتر و پرده نقره ای سینما را زیباتر کرد.
همچنانکه در قاب جادویی تلویزیون هم با مجموعه هایی همچون «روزی روزگاری»، «خانه سبز»، «مدرس» و ... لحظه هایی چشمنواز را برای تماشاگران رقم زد.
اما او که سرگشته و شیدای هنر بود، با ما نماند تا سده تازه ای را تجربه کند چراکه شتاب داشت برای رفتن، آخر او همیشه بی قرار بود.
سحرگاه روز 28 تیر سال 1378 با رفتن ناگهانی اش بار دیگر همه ما را حیرت زده کرد؛ حیرتی که رنگی از غم داشت ولی در این بهار تازه که امید داریم روزگار با ما مهربان تر باشد اجازه بدهید به یاد او، بنان و بیژن ترقی و به جای هر سخن دیگری، «بهار دلنشین» را زمزمه کنیم.
