به گزارش پایگاه تحلیلی خبری بانک و صنعت ، در سالهایی که نفت ایران را نمی خریدند و یا برای فروش آن باید همه شرایط و خواسته ها خریداران را تسهیل کرده و نفت را به نحوی به آنها می رساندیم، در کنار فروش نفت، جوانانی هم بودند که با همین ریسکهای بزرگ و گاه همراه با حادثه تجربه ها و ابداعهایی را بدست آوردند که با وجود آنها دیگر جایی برای برگشت به عقب نمی ماند و حالا سالهاست که آنها با کار سخت حرفه ای شده اند و نگاهشان تنها به مشتریهای جدید و بازارهای متنوع تر است.
جزیره زیبا و مرجانی خارک که 95 درصد فروش نفت ایران در آن و از طریق دو لنگرگاه T (شرقی) و آذرپاد (غربی) انجام می شود، مشخصات و شرایط خاصی برای پهلودهی کشتیهای بزرگ و کوچک دارد و به همین دلیل گاهی کشتیها نمی توانند خود را به کنار لنگرگاه برسانند. گاهی هم اصلا برای فروشنده و خریداران مختلف نمی صرفد که پهلوگیری کرده و کنار اسکله قرار بگیرند و از آنجایی که ما مشتری را دست خالی برنمی گردانیم به شیوه ای نفت یا فرآورده های دیگر را منتقل می کنیم و این روش همان Ship to ship است که اگرچه عنوان آن ساده و روان است اما کاری سخت و پر استرس زیر عنوان آن قرار گرفته است.
آنچه در ادامه می آید توضیحات یکی از صدها مدیر گمنام و 24 ساعته (On Call) شرکت پایانه های نفتی ایران است که سالها کارش پهلودادن غولهای آهنی بوده و هست.
ابراهیم گاموری، رئیس عملیات کشتیرانی خارک در شرکت پایانه های نفتی ایران از ضرورتهای حرفه بودن در عملیات دریایی و عملیات Ship to Ship می گوید و اضافه می کند: «در زمان جنگ بسیاری از مشتریان به خاطر وضعیت جنگی خارک تا نزدیک جزیره نمی آمدند و ما مجبور بودیم نفت را با چند کشتی اجاره ای که حکم کشتی مادر و مخزن را داشتند بارگیری کرده و در نزدیکی تنگه هرمز نفت را فروخته و از طریق روش اس تی اس (Ship to Ship) آن را به کشتی خریدار منتقل می کردیم. همچنین در مقطعی پس از جنگ که لنگرگاهها آسیب دیده و در حال بازسازی آنها بودیم، چند کشتی را اجاره کرده و از طریق آنها در چند نقطه تعیین شده کار انتقال نفت را با روش S T S انجام می دادیم. البته همیشه این روش را برای فروش نفت به کشورهای خارجی انجام نداده ایم و در مواقعی مجبور بودیم نفت را روی آب نگه داریم تا تولید و ذخیره سازی نفت متوقف نشود. به عنوان نمونه در زمستان سال 87 و حدود 2 ماهی که قیمت نفت به بیش از 140 دلار هم رسید خریداران نفت ایران محدود شده بودند و در عین حال کشور نمی توانست تولید نفت خود را متوقف کند. برای این که فضا برای ذخیره سازی داشته باشیم در فاصله این دو ماه حدود 22 کشتی اجاره و به عنوان مخزن از آنها استفاده کرده و در کنار آبهای جزیره خارک منتظر مشتری ماندیم و پس از کاهش قیمت نفت و افزایش مشتری تقاضا برای S T S زیاد شد و همه آنها به فروش رفت».
آنچه در ادامه می آید توضیحات یکی از صدها مدیر گمنام و 24 ساعته (On Call) شرکت پایانه های نفتی ایران است که سالها کارش پهلودادن غولهای آهنی بوده و هست.
ابراهیم گاموری، رئیس عملیات کشتیرانی خارک در شرکت پایانه های نفتی ایران از ضرورتهای حرفه بودن در عملیات دریایی و عملیات Ship to Ship می گوید و اضافه می کند: «در زمان جنگ بسیاری از مشتریان به خاطر وضعیت جنگی خارک تا نزدیک جزیره نمی آمدند و ما مجبور بودیم نفت را با چند کشتی اجاره ای که حکم کشتی مادر و مخزن را داشتند بارگیری کرده و در نزدیکی تنگه هرمز نفت را فروخته و از طریق روش اس تی اس (Ship to Ship) آن را به کشتی خریدار منتقل می کردیم. همچنین در مقطعی پس از جنگ که لنگرگاهها آسیب دیده و در حال بازسازی آنها بودیم، چند کشتی را اجاره کرده و از طریق آنها در چند نقطه تعیین شده کار انتقال نفت را با روش S T S انجام می دادیم. البته همیشه این روش را برای فروش نفت به کشورهای خارجی انجام نداده ایم و در مواقعی مجبور بودیم نفت را روی آب نگه داریم تا تولید و ذخیره سازی نفت متوقف نشود. به عنوان نمونه در زمستان سال 87 و حدود 2 ماهی که قیمت نفت به بیش از 140 دلار هم رسید خریداران نفت ایران محدود شده بودند و در عین حال کشور نمی توانست تولید نفت خود را متوقف کند. برای این که فضا برای ذخیره سازی داشته باشیم در فاصله این دو ماه حدود 22 کشتی اجاره و به عنوان مخزن از آنها استفاده کرده و در کنار آبهای جزیره خارک منتظر مشتری ماندیم و پس از کاهش قیمت نفت و افزایش مشتری تقاضا برای S T S زیاد شد و همه آنها به فروش رفت».وی با بیان اینکه عملیات خاص و حساس Ship to Ship در کشورهای مختلفی با تجربیات متفاوت وجود دارد ، گفت: « مثلا در سنگاپور یک کشتی بزرگ بیش از 2 میلیون بشکه ای در نزدیکی اسکله قرار می گیرد و کشتیهای دیگر عملیات بانکرینگ خود را در کنار این کشتی انجام می دهند و دیگر به لنگرگاه نمی روند. این کار هم برای کشور مقصد و هم کشتیهای صرفه اقتصادی دارد. در برخی دیگر از کشورها هم به دلیل اینکه عملیات Tanker S T S خطرناک است و هم به این دلیل که نیاز به تعداد قابل توجهی یدک کش دارد و اجاره یدک کشها هم گران است، عملیات Runing S T S را انجام می دهند. در این روش با رعایت Set and drift ( حرکت در یک مسیر مشخص با حداکثر خطای مسیر تا 1 درجه) در آبهای بسیار عمیق و بدون لنگراندازی حرکت می کنند و با پهلوگیری کشتی دوم دیگر نیازی به یدک کش وجود ندارد. ما در ایران هم به دلیل اینکه یدک کش به اندازه کافی داریم و هم به این دلیل که فضایی برای عملیات Runing در آبهای عمیق وجود ندارد از این روش استفاده نمی کنیم. ضمن اینکه در بسیاری از کشورهای دنیا دیگر از SBM (گوی شناور) استفاده می شود که راحت ترین شکل برای انتقال انواع نفت و فرآورده است ، اما در ایران به دلیل اینکه از گذشته تاکنون لنگرگاه و امکاناتی از این دست را در اختیار داشته ایم همچنان از این شرایط بهره می بریم. البته استفاده از SBM برای انتقال میعانات گازی فازهای پارس جنوبی در حال انجام است. در روش SBM که ارزانتر و راحت تر است زمان بسیار کمتری برای اتصال کشتی لازم است، اما در عوض زمان بارگیری بسیار بیشتر از پهلوگیری در اسکله و یا S T S است».
