وی گفت: طبق گزارش سال 2018 سازمان جهانی بهداشت، سالیانه حدود 118.5 میلیون اهدای خون در جهان صورت می گیرد که از این میزان، سهم کشورهای عضو مدیترانه شرقی در حدود 9.9 میلیون بوده و جمهوری اسلامی ایران با اهدای بیش از دو میلیون در سال حدود 21 درصد از کل خون های اهدایی در 21 کشور عضو منطقه را تشکیل می دهد.
جمالی ادامه داد: میانگین نرخ اهدای خون به ازای هر 1000 نفر جمعیت در کشورهای با درآمد متوسط به بالا 16.4 در 1000 و در کشورهای عضو مدیترانه شرقی 14.4 در 1000 نفر است، این نرخ در ایران حدود دو برابر بیشتر و معادل 25 در هر 1000 نفر برآورد شده است. متأسفانه هنوز در 60 کشور نرخ اهدا به ازای 1000 نفر جمعیت کمتر از 10 اهدا در 1000 نفر است.
وی با اشاره به اینکه بیش از 89 درصد از خون های اهدایی در سطح جهان تبدیل به فرآورده های خونی می شوند، تصریح کرد: این نرخ در کشورهای با درآمد بالا و درآمد متوسط به بالا 96 درصد و در کشورهای عضو منطقه مدیترانه شرقی 65 درصد است؛ این در حالی است که سازمان انتقال خون ایران موفق شده است که با فرآوری بیش از 98 درصد خون های اهدایی، در این شاخص نیز موفقیت بالاتری را تجربه کند.
جمالی افزود: خوشبختانه در جمهوری اسلامی ایران، 100 درصد خون های اهدایی در راستای پیشگیری از انتقال عفونت های منتقله از طریق خون، غربالگری می شوند و عفونت های هپاتیت B، C و HIV در میان اهداکنندگان خون کشورمان، در بین کشورهای شرق مدیترانه کمترین میزان شیوع را دارد.
وی با بیان اینکه مؤسسه عالی طب انتقال خون وابسته به سازمان انتقال خون ایران با هدف نقش مشورتی و آموزشی، از جانب سازمان جهانی بهداشت و از سال 2014 به عنوان قطب آموزشی منطقه شرق مدیترانه فعالیت های آموزشی و پژوهشی بسیار زیادی داشته است، گفت: برگزاری بیش از 28 کارگاه آموزشی و بیش از 6 کنگره بین المللی در حوزه طب انتقال خون نمونه ای از فعالیت های آموزشی این مؤسسه است.
جمالی ادامه داد: در طول بیش از 16 سال گذشته و پس از تأیید مراکز انتقال خون ایران توسط مؤسسه پل ارلیخ، پلاسمای ایران جهت تبدیل به داروهای مشتق از پلاسما از طریق پالایش قراردادی پذیرفته شد. مطابق گزارش سازمان جهانی بهداشت، اجرای پروژه پالایش قراردادی پلاسما منجر به صرفه جویی بیش از 11 میلیون یورویی برای سیستم بهداشتی کشور شده است.
وی تصریح کرد: طب انتقال خون دائماً در حال پیشرفت است و برنامه ریزی گروه 5 می بایست به نحوی باشد که علاوه بر ارتقا فرایندهای معمول انتقال خون در کشورهای عضو، پیش بینی لازم در جهت دستیابی سریع به آخرین دستاوردهای علمی طب انتقال خون مد نظر قرار گیرد.
