این کار به دستور استاندارجدید و البته پر تلاش استان انجام شد که در واقع به شجاعت نیاز داشت و با این اقدام شایسته و به جا انبارهای چای برای فصل زراعی آینده تخلیه شد.
شجاعت استاندار مکتبی استان از این جهت قابل توجه بود که روسای سازمان چای ، ااستانداران و دولتهای قبلی نتوانسته بودند " اینکه بگوییم نخواسته بودند که دور از انصاف است" حداقل این معنا را به درستی درک کنند که این چای خشک یا باید برای مصرف مردم یا در صنعت و.... به هر حال مصرف شود و یا آنکه حداقل فضای مورد نیاز انبارهای چای کشور و دیگر انبارها را پر نکند که این امر خود مستلزم هزینه های جانبی بود.!
براساس آنچه محافل چای کشور، کارشناس های کشاورزی و محافل مطبوعاتی منطقه و استان اعلام کردند، این مقدار چای خشک " احتمالا 18هزار تن" به مرور به علت نداشتن بازار مصرف انبار شده بود و کسی هم حواسش نبود که باید برای آن کاری کرد.!!
آنچه از گزارش های بر می آید این مقدار چای از دو دهه قبل به علت واردات بی رویه چای خشک به کشور چه به صورت قانونی یا از مجاری غیر مجاز وارد شده بود و نفس انبارهای استان های شمالی را گرفته بود.
چای محصولی یکصد ساله است که شیخ زاهد گیلان آن را از هندوستان به ایران آورد و در گیلان و غرب استان مازنداران " شهرستان های رامسر، تنکابن و چالوس و نوشهر " کشت می شود و افزون بر 55 هزار خانوار در این صنعت فعالیت دارند.
اینکه میزان مصرف چای 75 میلیون جمعیت ایران چه میزان است و چقدر از آن را داخل تولید می کنیم که قطعا در این عرصه خودکفا نیستیم،موضوع بحث و بررسی این تحلیل و تفسیر اقتصادی نیست، بلکه مقصود ما مراقبت از خراب شدن این همه چای و نقش سازمان های بازرسی و نظارتی کشور است.!
بسیار شایسته است سازمان های بازرسی شمال ایران و کشور در این خصوص گزارش های لازم را ارایه کنند، و چه بسا آن ها حساسیت لازم را داشته اند اما استانداران قبلی بی توجه بودند و یا آنکه استانداران گزارش های مربوطه را به موقع به تهران منعکس کردند، اما در تهران بی توجهی شده باشد.
هر چه هست، در این میان حاصل تلاش و تولید و صرف هزینه های بسیار از بیت المال به همین سادگی از بین رفت و در ظاهر کسی هم پاسخگو نیست یا اگر باشد، به رسانه ها کسی چیزی نگفته است.!؟
اینکه در دولت دهم و در زمان استاندار فعلی گیلان " مهندس مهدی سعادتی" نسبت به موضوع حساسیت نشان داده شد، و 10 سال دیگر از انبار شدن چای خشک تولیدی نگذشت ، جای قدردانی است ، اما باید کسانی که بانی و مسبب هدر رفتن این مقدار از سرمایه کشور بودند، به مردم و کشور پاسخگو باشند.
برگ سبز چای بسیار با زحمت به دست می آید و هر سال از فصل بهار از اوایل اردیبهشت ماه فصل برداشت برگ سبز شروع و تا اواخر مهر ماه ادامه دارد و به ازای هر 5/4 کیلو گرم برگ سبز بعد از عمل آوری یک کیلو چای سیاه به دست می آید.
چای ایران هم به لحاظ آنکه هنوز صنعت افزودنی های در شمال ایران گسترده نشده است، از بهترین و سالم ترین چای جهان است ، اما مردم ایران از آنجا که از دهها سال قبل چای خارجی و وارداتی مصرف کرده اند، ذائقه آن ها به چای خارجی عادت کرده که باید با تبلیغات لازم و فرهنگ سازی در این عرصه اصلاحات لازم صورت گیرد.
در حقیقت باید اذعان کرد که 18 یا 20 هزار تن چای خشک معادل حدود یکصد هزار تن برگ سبز چای است که این برگ ها ، غنچه به غنچه چیده، نگهداری ، حمل و عمل آوری و البته صرف هزینه های مختلف به چای خشک تبدیل و آنگاه در انبارهای خاص نگهداری و به علت مدیریت نکردن درست ، دور ریخته شد.!!
این در شرایطی است که حوزه کشاورزی ایران به دنبال خود کفایی صنعت چای کشور است و تلاش می شود با اصلاح بذر و توسعه اراضی زیر کشت به این هدف برسد.
گفتن این نکته هم ضروری است که به دلیل اقتصادی نبودن کشت و داشت و برداشت چای و مشکلاتی که در راه پرداخت بهای برگ سبز چای هر ساله وجود دارد، بخشی از اراضی زیر کشت این محصول در سالهای اخیر به خصوص در منطقه شرق گیلان و غرب مازندران " شهرستان های لنگرود، رودسر، رامسر و به ویژه تنکابن" به کشت های مقرون به صرفه تر و پر بازده مانند کشت کیوی تبدیل شده است.
به عنوان یک روزنامه نگار با سابقه که اهل همین مناطق نیز هستم این تغییرات کشت و نیز مشکلات موجود برای چایکاران را مشاهده می کنم و با بسیاری از چایکاران در این خصوص گفت وگوهای مشروح داشته و دارم.
به هر حال به عنوان یک رسانه که باید رسالت خود را به انجام برساند، سووال ما از مسوولان و دست اندر کاران این است که چه کسی پاسخگوی خرابی این همه چای تولیدی و این واقعه بسیار تلخ است و چرا همه از کنار آن به آسانی گذر می کنند.؟؟
